Steeds meer ouderen moeten lang wachten op een plek in het verpleeghuis of hulp van de wijkverpleging. Ziekenhuizen, Huisartsen en thuiszorg moeten vaak lang bellen voordat er ergens een plek is voor een oudere die het thuis niet meer redt.

Het systeem raakt verstopt door het tekort aan verpleegkundigen, in zowel wijkverpleging als verpleeghuizen. De vergrijzing zet door waardoor er steeds meer vraag is naar zware, langdurige zorg.

Ik vraag me af of het huidige verpleeghuis wel zorg op maat levert of kan blijven leveren. Wat mij helder maakt is, dat ‘zorg op maat’ binnen de huidige ouderenzorg steeds meer is en wordt: bieden wat mogelijk is, gegeven je budget en niet te allen tijde datgene wat een cliënt nodig heeft. Niet aan alle wensen van de cliënt kan worden tegemoetgekomen. Zeker in de toekomst wordt dit voor het verpleeghuis een uitdaging, want er komen steeds minder mogelijkheden om de zorg aan te passen aan de middelen.

Nogal veel bewoners van het huidige verpleeghuis hebben psychische en emotionele problemen, bijvoorbeeld depressies. Het personeel lijkt dit vaak te duiden als psychogeriatrische problematiek. De kennis en kunde van sommige medewerkers in verzorgingshuizen is nog onvoldoende afgestemd op deze problematiek en onvoldoende hoe men met deze mensen om moet gaan.

De Landelijke Organisatie voor Bewoners van Bejaardenoorden klaagt al langer dat het leefklimaat in het huidige verpleeghuis achteruit gaat onder andere door de steeds grotere concentratie psychogeriatrische bewoners en het aantal fors zorgbehoevende mensen. Ook het personeel van verpleeghuizen geeft dit vaak aan. De vooruitzichten voor het leefklimaat van het verzorgingshuis zijn niet rooskleurig.

Overplaatsen naar een verpleeghuis wordt steeds moeilijker zodat alleen een steeds zwaardere bewonersgroep binnen komt stromen. De huidige vitale bewoners lijken dus dit pleit te verliezen.

Zorg op maat komt steeds meer onder druk te staan.

Harry de Olde