Bij een bezoek aan een van de Almelose verpleeg-/verzorgingshuizen ontmoetten we een dame op leeftijd, die de nodige problemen aldaar ondervindt. Zij verwerkt haar ervaringen in kleine maar rake gedichtjes. Eén daarvan mochten wij van haar hier plaatsen:

Je voelt je toch alleen
Met lieve mensen om je heen
Enkelen horen je nog aan
Anderen zien je niet meer staan
De arts heeft mij laten vallen
En de diepte in doen knallen
Ik kijk steeds weer naar boven
Daar blijf ik in geloven

Net als ik denk
Eindelijk is er begrip en geloof
Gooit er weer iemand roet in het eten

Met een beetje humor erbij
Schuif je alles maar weer opzij
Humor geeft je dan de kracht
Alsof je die krijgt van een hogere macht

In de blessuretijd van mijn leven
Wil ik nog graag veel liefde geven
Hoe lang nog weet je nooit
Verloren tijd is weggegooid
Samen gaan we aan de slag
Fouten maken mag

Ik lijk wel een wondermens te zijn
Zo koud en stijf van pijn
Er zijn niet velen
Die dit met me delen
Waar haal ik dan de kracht vandaan
Niet van de arts, zij laat me in de kou staan

En dan die nare nachten
Daar lig ik niet op te wachten
Een half tabletje meer
Dat vraag ik steeds maar weer
Maar dat wordt me niet gegeven
Dit is zo geen leven